Complottheorieën? Daar geloof ik niet in... Ook denk ik niet dat de wereld ineens bevolkt zal worden door allerlei zombies.
Ik verwacht geen bezoek vanuit het heelal en ik denk niet dat wij met de corona vaccinatie ineens allemaal een chip geïmplanteerd hebben gekregen. Dus nee, ik ben geen wappie of iets dergelijks.
Wat ik wel ben? Ik ben nuchter en realistisch en ik heb mijn oren en ogen open.
Ik zie, hoor en lees de laatste tijd berichten die mij alert maken.
Ik heb een achtergrond in de hulpverlening. En misschien is het daardoor een stukje beroepsdeformatie. Maar ik heb gezien dat de wereld niet altijd bestaat uit bloemetjes en hartjes. Ik heb gezien dat de wereld hard kan zijn en oneerlijk. Ik heb nog steeds vertrouwen in de mensen om me heen, maar ik weet ook dat niet iedereen te vertrouwen is. Ik zie nog steeds de schoonheid van een rustig meer, maar ik weet ook dat er soms donkere figuren onder dat water schuilen. En je kunt ervoor kiezen om alleen dat mooie meer te zien. Maar ik heb liever een bootje, zodat ik weg kan varen als dat donker naar boven komt.
Daarnaast ben ik opgegroeid in een periode van vrijheid, van zekerheid. "Je kunt alles worden wat je wil!" "Je kunt zijn wie je bent!" Het was voor mij ondenkbaar dat dat ineens anders zou worden. En eigenlijk is dat nog steeds ondenkbaar.
Maar ergens beginnen er kleine haarscheurtjes te ontstaan in dat rotsvast vertrouwen van 'alles komt goed.'
Ergens begint zo'n unheimisch gevoel te ontstaan.
Zou het kunnen dat die vrijheid, die zekerheid, toch niet zo zeker blijkt? Zou het kunnen dat de wereld ineens een ommezwaai maakt. Zijn wij niet gewoon heel verwend geweest in dit kleine kikkerlandje de afgelopen 70+ jaar? Want wat als het ineens toch anders blijkt? Als die vrijheid niet zo zeker is? Wat doe ik dan? Moet ik mijn denkpatroon aanpassen? Moet ik in angst gaan leven?
Zou het kunnen dat we in 'oorlog' raken? Ik durf het woord amper uit te spreken... Of zijn we dat al? En wat betekend dat dan?
Er is in mijn hele leven nog nooit zo direct gesproken over het belang van Defensie als nu.
Ik heb politici nog niet eerder zo open en direct gehoord als nu. En dat baart me zorgen. Zeker omdat ik weet dat slechts een klein deel van wat er daadwerkelijk speelt naar buiten komt. Tenslotte mag er geen paniek gezaaid worden.
Dus wat doe ik daarmee? Leg ik het naast me neer en ga ik gewoon door met mijn leventje? Schiet ik in de stress, zie ik daardoor alleen nog maar misère en rampspoed? Wat wil ik hiermee als mens? Als vrouw? Als moeder?
Het zorgt voor vragen, maar ook voor reflectie. Want wat wil ik hiermee? Hoe sta ik hierin? Wacht ik af en zie ik wel wat er gebeurd? Trek ik ten strijde tegen het onrecht? Ben ik een denker? Of ga ik iets doen?
Deze periode en deze ontwikkelingen maken dat ik mezelf opnieuw ga leren kennen. Wie ben ik in deze nieuwe situatie? Wie wil ik zijn? En uiteraard is dit een proces. Maar ik ben er voor mezelf wel uit dat ik niet achterover leun. Tenslotte heb ik ook een verantwoordelijkheid naar mijn gezin toe. Mijn kinderen zullen nu niet opgroeien in dezelfde vanzelfsprekende veiligheid als ik. Maar ik wil ze wel een zo veilig mogelijke basis geven. Ik wil ervoor zorgen dat zij zelfstandig zijn, eigen keuzes kunnen maken. Dat ze de wereld niet bang tegemoet treden, maar weten wat ze kunnen en wie ze zijn.
Dit alles maakt dat ik vooruit denk. Dat ik zo klaar mogelijk ben voor alles wat er op ons pad kan komen. Dat ik leer, ervaar en handel. Ik wil een plan hebben. Weten wat ik kan. Weten wat ik kan doen. Dus ja, ik kom in beweging. Want als ik het nu niet doe, dan kan het misschien te laat zijn.
Mariël